De Copenhagen Fashion Week wil zich profileren als de meest verantwoorde modeweek ter wereld. Eco-bewuste labels, zero-waste scenografieën, strikte selectiecriteria… Maar tussen ambitieuze beloftes en de realiteit van samenwerkingen rijst de vraag: is het evenement werkelijk zo duurzaam als het beweert te zijn?
Toegang onder voorwaarden
Sinds 2020 hanteert de CFW een streng lastenboek voor merken die deel willen uitmaken van het programma. Deze criteria, gebundeld onder de naam Sustainability Requirements, moeten de ecologische voetafdruk van het evenement verkleinen, afval beperken en ethischere productiepraktijken stimuleren. Om mee te doen, moet elk modehuis zijn dossier voorleggen aan een jury gespecialiseerd in MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen), die de kandidaturen beoordeelt op 19 punten.
Minimale vereisten zijn onder andere:
- Minstens 50 % van de collectie moet gecertificeerd zijn en bestaan uit duurzame materialen van de nieuwe generatie, gerecycled, geüpcycled of afkomstig uit deadstock.
- Fur free: bont is verboden
- Geen wegwerpplastic – niet in winkels, verpakkingen of backstage.
- Catwalkdecors moeten volledig afvalvrij zijn.
- Merken moeten fatsoenlijke arbeidsomstandigheden garanderen in hun productieproces: geen dwangarbeid.
- Het modellenbestand moet inclusieve waarden weerspiegelen.
Dit model inspireert andere Europese hoofdsteden zoals Amsterdam, Berlijn en Oslo. Tot nu toe is Londen de enige grote modeweek die deze standaarden officieel heeft aangenomen – zij het alleen voor jonge ontwerpers. Frankrijk blijft achter, al sluiten lokale initiatieven zoals de Slow Fashion Week in Marseille duidelijk aan bij deze beweging.
Zalando beloont de visie van Bubu Ogisi
Tijdens deze editie ging de Zalando Visionary Award naar het label Iamisigo, opgericht door de Nigeriaanse ontwerpster Bubu Ogisi. Ze ontvangt 50.000 euro én een zes maanden durend mentorschap ter ondersteuning van de internationale groei van haar merk.
Haar collectie, levendig en rijk aan kleur, belichaamt een diep artistieke visie op mode. Op haar website vat de term wearable art – draagbare kunst – de essentie van haar creaties perfect samen. Ze werkt met recuperatiematerialen en verkent een geëngageerde garderobe op het kruispunt van design en activisme.
Met haar silhouetten brengt Iamisigo een ode aan eeuwenoude technieken uit heel Afrika, van Ghana tot Kenia, waarbij ze ambachtelijk erfgoed verweeft in een creatief proces dat uitgesproken politiek is. Haar aanpak wil ecologische overwegingen verenigen met een postkoloniale reflectie, en zo een mode creëren die tegelijk eigentijds, bewust en geworteld in het panafrikanisme is.
Een omstreden sponsor
Op papier lijkt Zalando een spilfiguur in de ecologische transitie van de sector. In 2023 kondigde het platform aan enkel nog merken te verkopen die voldoen aan strikte duurzaamheidscriteria. Een grote schoonmaak die naar eigen zeggen alle 2.500 merken in de catalogus betrof, beoordeeld op aspecten als milieu-impact, mensenrechten en loongelijkheid.
Het bedrijf verklaarde bovendien zijn eigen CO₂-uitstoot tegen 2025 met 80 % te willen terugdringen voor alle interne activiteiten – een engagement gesteund door 90 % van zijn partners, in lijn met de doelstellingen van het Akkoord van Parijs via het Science Based Targets Initiative.
Maar achter deze ambitieuze communicatie schuilt een complexere realiteit. In 2024 kreeg Zalando van de Europese Commissie een waarschuwing voor greenwashing, met de verplichting misleidende duurzaamheidslabels van productpagina’s te verwijderen. Nog problematischer: in 2021 was de CO₂-voetafdruk van Zalando twee keer zo groot als die van IJsland.
De Copenhagen Fashion Week speelt zonder twijfel een sleutelrol in de transformatie van de mode-industrie. Haar standaarden zetten merken onder positieve druk, en haar invloed begint door te sijpelen naar andere hoofdsteden. Maar de keuze van partners – met name Zalando – blijft vragen oproepen. Het bewijst dat ethische mode nog steeds een werk in uitvoering is, waarbij grote ambities hand in hand moeten gaan met volledige transparantie.
Artikel door Julie Boone.
