Symbool van hyper-sensuele vrouwelijkheid in de jaren 2000: de beroemde bandagejurk van Hervé Léger maakt haar rentree in de modewereld. Maar kan dit ultraseksuele statement werkelijk worden gerehabiliteerd? En wat vertelt het ons vandaag over onze relatie tot het lichaam?
Synoniem voor verleiding, duikt de bandagejurk van Hervé Léger stilletjes opnieuw op in de algoritmes van de socials. Second-skin-silhouet, ontworpen om het lichaam te modelleren, was zij het uniform van de “it-girls” van de jaren 2010 – van Kim Kardashian tot Victoria Beckham, langs Rihanna – vooraleer in een sluimer van vergetelheid te verdwijnen. Is haar terugkeer werkelijk denkbaar? En vooral: wenselijk?
Back to the 2000s
Het Y2K-nostalgiegevoel heeft de afgelopen seizoenen geleid tot de comeback van controversiële stukken: low-rise jeans, strass, micro-tops… In dat decor verschijnt ook de bandagejurk van Hervé Léger opnieuw, met haar hypervrouwelijke, bijna korsetachtige allure – zichtbaar op TikTok en in bepaalde modeshows.
Het Vietnamese label Fancí Club liet zich er royaal door inspireren in zijn zomercollectie. Het resultaat: micro-jurken en metalen bustiers die nog steeds een extreem gesculpteerde silhouet centraal stellen. Ook beroemdheden als Hailey Bieber, Kaia Gerber en Sabrina Carpenter zetten dit sculpturale vocabulaire recent weer in de spotlight.
Op sociale netwerken wordt de Hervé Léger-propaganda sinds de lente luider. Franse creators als @rosabonheur en @embtff halen hun bandagejurken opnieuw uit de kast – of geven toe aan de koopkoorts op Vinted. Een discrete revival dus: de Y2K-esthetiek van Hervé Léger duikt weer op in subtiele hints, meer als modeknipoog dan als heersende trend.
Een stuk getoetst aan de hedendaagse maatschappij
De bandagejurk belichaamde lang een sartoriaanse fantasie, ontworpen om het lichaam te “beeldhouwen” volgens heteronormatieve schoonheidsstandaarden: smalle taille, ronde heupen, gelifte boezem, platte buik. Een mathematisch geconstrueerde vrouwelijkheid, gemaakt voor de mannelijke blik, ver verwijderd van de genderloze en gedeconstrueerde esthetieken die vandaag domineren.
Daarom dringen zich twee vragen op: kan de bandagejurk een instrument worden van herappropriatie, niet langer in de logica van verleiding, maar als identitaire affirmatie? Of blijft zij een reliek uit een tijd waarin het vrouwenlichaam in een esthetisch keurslijf werd gedwongen?
Ironie van het moment: terwijl de terugkeer van Hervé Léger-silhouetten verontrust, verheerlijkt de samenleving intussen Skims, het shapewearmerk van Kim Kardashian – een technischere en meer geclaimde versie van body sculpting. Is compressie “aanvaardbaarder” zodra zij zich inclusief noemt?
Herlezen zonder te reproduceren
De comeback van de Hervé Léger bandagejurk wortelt in nostalgie. Voor Gen Z en millennials, te jong of simpelweg niet in staat deze stukken destijds te bemachtigen, betekent ze vandaag een initiatie-rite: toetreden tot een club, een jarenlang onbereikbaar fantasme belichamen. Het is een hommage aan popcultuuriconen en een hyper-sexy esthetiek die destijds triomfeerde op rode lopers en in videoclips.
Maar nostalgie alleen volstaat niet. Om deze jurk werkelijk te vernieuwen, moet ze gedragen worden door lichamen en identiteiten die destijds geen deel uitmaakten van het plaatje. Andere lichamen moeten de jurk claimen om te vermijden dat dezelfde schoonheidsdiktaten uit de jaren 2000 opnieuw bevestigd worden.
Zo kan de Hervé Léger-jurk een tweede leven vinden – niet langer als sexy uniform van VIP-nights, maar als kritisch object: een getuige van een voorbije tijd, drager van nieuwe perspectieven op lichaam, gender en macht.
Haar terugkeer in de mode-imaginatie hoeft geen blind herstel van haar oorspronkelijke DNA te betekenen. Net de kritische afstand maakt deze heropleving mogelijk: wat ze gisteren belichaamde – een “ideaal” vrouwelijk silhouet, ontworpen om begeerd te worden – is precies wat vandaag bevraagd wordt. Meer dan een revival: een herinterpretatie. En misschien ligt daar wel de werkelijke relevantie van deze comeback.
Artikel door Julie Boone.
