Hoewel de officiële Fashion Week tijdelijk werd stilgelegd, blijft de Britse mode bruisen van verbeelding en kracht. Martine Rose en Charles Jeffrey belichamen een stijl die zich niets aantrekt van regels — een mode vol bravoure, satire en scherpe statements. Bij Central Saint Martins tekent de nieuwe generatie een toekomst die net zo politiek is als grensverleggend. In Londen volgt de mode geen regels. Ze herschrijft ze.
Martine Rose: buiten het kader, in het hart van de verandering
Vorig seizoen verruilde Martine Rose Londen voor Milaan. Deze keer keert ze terug — maar buiten het officiële programma. In haar typische stijl ondermijnt ze de structuren van het systeem. Terwijl de Fashion Week officieel on hold stond, besloot de ontwerpster toch te presenteren. Op een T-shirt uit de collectie prijkt een boodschap die boekdelen spreekt: “Everything Must Change”. Een programmaverklaring: mode moet evolueren — en ook de London Fashion Week zelf.
Voor het defilé worden genodigden ontvangen in een ruimte die voelt als een gemeenschapscentrum, met platenstands, kledingrekken en onafhankelijke magazines. Geen klassieke show, maar een collectief gebeuren. Net als de recente Slow Fashion Week in Marseille werpt Rose hier een radicaal nieuw licht op de toekomst van Britse mode.
Op de runway toont ze een mannelijkheid in transitie: microshorts en voetbalkousen, krullen met een jaren 80-feel. De accessoires herdefiniëren het alledaagse — bruine papieren zakken gedeeld door twee modellen suggereren tegelijkertijd de klant en de koerier; vintage Nike Shox; voetbalshirts met ruches en puntige pumps. Een cast tussen street en droom.
Martine Rose organiseert niet zomaar een defilé — ze stelt een alternatief systeem voor, gestoeld op gemeenschap en het ondergraven van gevestigde normen.
De georkestreerde chaos van Charles Jeffrey
In de legendarische Abbey Road Studios duikt Charles Jeffrey in het rijke erfgoed van de plek. Hij creëert een universum vol theatrale personages, visionair en rebels, voor het modejaar 2026. De grens tussen show en performance vervaagt: modellen worden performers, de collectie een levende compositie.
Maritieme referenties worden flamboyant herwerkt in de typische Loverboy-stijl: kapiteinspetten, ooglapjes, touwen getransformeerd tot sculpturale jurken. Een hemd wordt achterstevoren gedragen of als bandana geknoopt. Aye aye, captain!
Met tartan aan de voeten, bodypaint, all-over prints, fijn bijna transparant haakwerk, verpleegkundige blouses in een nieuwe context, en overdreven strikken als visuele accenten, ontstaat een visueel spektakel — rebels, poëtisch en gelaagd. Net als een Prepared Piano: chaotisch in vorm, maar briljant georkestreerd.
De nieuwe garde van Central Saint Martins
De jaarlijkse show van de masterstudenten van Central Saint Martins blijft het toneel van radicale vernieuwing. Een broedplaats voor denkers en dromers die esthetiek koppelen aan engagement. Enkele opvallende projecten van dit seizoen:
Myah, bekend door samenwerkingen met Erykah Badu — waaronder een “booty suit” geïnspireerd op de Venus van Willendorf — onderzoekt volume en textuur als sculpturale expressie. Haar silhouetten spelen met visueel gewicht en tactiliteit. Het lichaam wordt canvas én archief.
Bij Seenseo wordt kleding een speelse paradox. Objecten verschijnen in openingen, worden vastgelijmd of verborgen in zakken. Een tongue-in-cheek interpretatie van vorm versus functie, die herinnert aan de ‘playful’ geest van Jonathan Anderson (Loewe). Humor als design statement.
Mariesssschulze pakt het politieker aan en herinterpreteert het dameskostuum door het prisma van macht. Na een stage in het Duitse parlement herdenkt ze het uniform: pastel satijn, uitvergrote manchetten, eindeloos herhaalde kragen. Haar visie tart conformiteit en introduceert een nieuwe kijk op het begrip ‘professioneel’.
De London Fashion Week mocht dan wel geannuleerd zijn — ze heeft meer dan ooit plaatsgevonden. Buiten het officiële schema, maar gevoed door collectieve energie en onstuitbare creativiteit. Bevestigde namen en nieuw talent bewijzen: een gebrek aan structuur kan net het begin zijn van iets revolutionairs.
Artikel door Julie Boone.
