September luidt een beslissende rentrée in voor de mode-industrie. Terwijl negen artistiek directeuren de leiding nemen over iconische huizen, lijkt er een frisse wind door de catwalks te waaien. Maar achter de schijn van vernieuwing schuilt een andere realiteit: de creatieve macht blijft grotendeels in mannelijke handen. Een rentrée vol spanning, tussen nieuwe ambities en oude patronen. Tijd voor een analyse.
Een rentrée in volle vaart
De afgelopen maanden werd de industrie opgeschud door een reeks vertrekken en benoemingen die de kaarten van het creatieve landschap opnieuw hebben geschud. September vormt daarbij een nieuw begin, waar meerdere namen hun intrede — of comeback — maken aan de top. Rachel Scott werd begin september aangesteld bij Proenza Schouler, met een eerste collectie die in januari wordt verwacht. De historische oprichters Jack McCollough en Lazaro Hernandez nemen intussen de fakkel over bij Loewe, waar ze Jonathan Anderson opvolgen. Anderson zelf schrijft geschiedenis bij Dior: na zijn debuut voor de mannencollectie in juni, presenteert hij in september zijn eerste Dior vrouwencollectie. Daarmee wordt hij de enige ontwerper, sinds Christian Dior zelf, die gelijktijdig alle lijnen van het huis leidt. Bij Gucci ligt de druk hoog voor Demna: kan hij een huis in verval weer op de rails krijgen, terwijl Kering door turbulente tijden gaat?
Ook bij Versace is er een nieuw hoofdstuk aangebroken: Dario Vitale neemt de leiding over, na zevenentwintig onafgebroken jaren onder Donatella. Louise Trotter, die eerder indruk maakte bij Lacoste en Carven, stapt in bij Bottega Veneta. Ondertussen krijgt de discrete Miguel Castro Freitas de uitdaging om het mythische Mugler een hedendaagse allure te geven. Bij Chanel liet het vertrek van Virginie Viard in juni 2024 een leegte achter, tijdelijk opgevangen door het interne studioteam. Nu is het aan Mathieu Blazy om zich te bewijzen bij het huis van de camelia. Voor hem waren slechts Gabrielle Chanel, Karl Lagerfeld en Virginie Viard drager van deze fakkel.
Een glazen plafond dat blijft bestaan
Toch wringt er iets in dit verhaal van vernieuwing. Van de acht eerste collecties die dit seizoen worden verwacht, draagt er slechts één de signatuur van een vrouw. Een scheve verhouding, des te opvallender omdat mode vaak — en ten onrechte — als een vrouwelijk universum wordt gezien. De cijfers tonen een hardnekkige realiteit: vrouwelijke artistiek directeuren bereiken die positie meestal enkel door hun eigen label te stichten. Met andere woorden, in een industrie waar macht nog steeds door gender wordt bepaald, moeten ontwerpsters vaak hun eigen ruimte creëren om te bestaan.
Zelfs de meest iconische namen — Vivienne Westwood, Stella McCartney of Victoria Beckham — bouwden hun legitimiteit buiten de muren van de grote huizen. Met zeldzame uitzonderingen zijn vrouwen ondervertegenwoordigd in historische luxemerken, waar de beslissingen vooral in mannelijke bestuurskamers vallen, vaak ongevoelig voor verandering.
Louise Trotter, de enige vrouw die dit seizoen een eerste collectie presenteert, lijkt dan ook de uitzondering in een nog altijd vergrendeld landschap. Toch beweegt er iets. De mediatieke aandacht voor deze ongelijkheid, de groeiende druk van het publiek en de roep om vernieuwing zouden wel eens de deur kunnen openen voor een nieuwe generatie ontwerpsters. Maar enkel als de industrie bereid is hen werkelijk ruimte te geven.
Ook geografisch gezien tekent zich een kloof af. In Europa, en met name in Frankrijk en Italië, zijn vrouwen nog steeds schaars aan de creatieve top van de modehuizen. Maar wie de oversteek maakt — naar het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten — ziet een ander beeld. Tijdens New York Fashion Week lente-zomer 2026 waren vrouwelijke stemmen opvallend aanwezig. Van Khaite tot Sandy Liang: zes momenten werden door vrouwen bepaald, enkel Valentino Beauty bleef onder mannelijke leiding. Een scherp contrast, dat blootlegt hoe ver Europa nog verwijderd is van een ware gelijkheid.
Artikel door Julie Boone.
