Of het nu gaat om het herinterpreteren van archetypen, het herdefiniëren van vrouwelijkheid of het scheppen van nieuwe narratieven rond gender: dit seizoen hebben de ontwerpers duidelijk stelling genomen. Een terugblik op zes hoogtepunten die de editie Lente-Zomer 2026 hebben gemarkeerd.
New York als vertrekpunt
Dit seizoen was de stad New York meer dan een decor: ze werd een echte bron van inspiratie. Bij Calvin Klein herlas Veronica Leoni de iconen van het huis — in het bijzonder de iconische elastiek van het ondergoed — en verhief ze tot premium details. Klassieke pakken kregen een kimono-allure, terwijl brave vierkante halslijnen plots ondeugend bleken en speelse glimpsen op gedurfde lingerie onthulden. Met haar tweede collectie legt de ontwerpster de eerste fundamenten van een gallerij van personages die zich voortdurend transformeert.
Sandy Liang, daarentegen, maakte van Chinatown het kloppend hart van haar show. Geïnspireerd door de grootmoeders uit deze emblematische wijk creëerde ze girly silhouetten waarin pastel, vichy, kant, oversized knopen en speelse kinderreferenties subtiel samenvloeiden. Met deze collectie brengt de ontwerpster een ode aan vrouwelijke figuren die vaak onzichtbaar blijven, maar in wezen bepalend zijn. Tegelijkertijd blies Valentino Beauty voor één nacht het mythische Studio 54 nieuw leven in. Het legendarische clubleven herrees, gedragen door iconen als Cher en Lenny Kravitz, die de geest van de plek opnieuw tot leven brachten. Mode-influencer @Lyas vatte het kernachtig samen: « it was so good ».
Vrouwelijkheid herschreven
Deze editie bevestigde dat vrouwelijkheid voor vele ontwerpers niet (enkel) synoniem is met sensualiteit. Tory Burch bracht haar visie met discipline: rokken onder de knie, strakke lijnen en een palet dat contrasteert — rood, geel, blauw — alsof ze vitaliteit injecteert in een bewust ingetogen silhouet. Bij Khaite werd eenzelfde spel van gecontroleerde spanning zichtbaar: rijke texturen, scherpe snits, en een figuur dat als uit de mist opdoemt. Amy Smilovic bij Tibi borduurde verder op dit spanningsveld door inspiratie te halen uit het brutalistische architectuurdenken, waar contrast en structuur elkaar uitdagen.
Gender in beweging
Om de dualiteit te verkennen koos Collina Strada voor een krachtige mise-en-scène: modellen liepen in duo’s, identiek gekleed. De één in kleur opende de show, de ander, in zwart en gesluierd, volgde op enkele passen afstand als een schaduw. Dit dubbelspel maakte de ambivalentie van het kledingstuk tastbaar. Een bruidsjurk, bijvoorbeeld, transformeerde in een rouwkleed wanneer ze van wit naar zwart verschoof. Door te spelen met zulke tegenstellingen bevraagt de ontwerpster hoe context — sociaal, politiek of intiem — de betekenis van een kledingstuk, en daarmee onze manier van dragen, fundamenteel verandert.
Ook bij Khaite lag de nadruk op perceptie: een dichte mist omsluierde de catwalk en ontnam de directe leesbaarheid van de silhouetten. Een sterk gebaar voor een show die een volledige collectie presenteert. Hier toont de kleding zich niet meteen. Ze verzet zich, ontwijkt, om zich daarna langzaam prijs te geven. Alsof we opnieuw moeten leren kijken, trager, aandachtiger.
Precisie als manifest
In een industrie waar het razende tempo vaak de vorm bepaalt, maakten meerdere huizen van precisie een statement. Bij Khaite passeert elk kledingstuk nog altijd door de handen van creatief directeur Catherine Holstein voor goedkeuring. “I’m a big believer that your best marketing tool is good product”, verklaarde ze aan WWD. Een credo dat letterlijk wordt toegepast. Collina Strada, doorgaans exuberant en uitgesproken, stripte deze keer alle overtollige effecten weg en werkte met identieke patronen in verschillende kleuren. Zonder de afleiding van kleur werd de puurheid van snit en volume nog duidelijker zichtbaar.
Wat blijft hangen van deze New Yorkse week: collecties die fungeerden als antwoorden op de ambiguïteiten van onze tijd, balancerend tussen persoonlijk en collectief geheugen. Sommigen riepen het intieme op — een grootmoeder, een stad, een emotie — terwijl anderen de schaduw, de spanning of de weerstand onderzochten. Maar overal schemerde éénzelfde drijfveer: vertragen, reflecteren, verhalen herdenken. De kleding verschijnt niet langer als louter trend of product, maar als medium: een ruimte van dialoog tussen het zelf en de wereld.
Artikel door Julie Boone.
