Vaquera, Patou, Vaillant: de modehuizen denken groot — héél groot. Monumentale oorbellen, borstplaatkettingen, barokke broches en uitvergrote parels… Sieraden zijn niet langer slechts accessoires, ze nemen het voortouw in het silhouet. Van catwalk tot sociale media trekken ze de aandacht, doorbreken ze de conventies van goede smaak en herdefiniëren ze het begrip juweel.
Van accessoire tot eye-catcher
Lang in de schaduw gehouden, eisen sieraden nu hun plek op als centrale elementen binnen de mode. De tijd dat ze een outfit slechts afmaakten, is voorbij: vandaag treden ze zelfverzekerd op de voorgrond — en durven ze de kleding zelfs te overstralen. Zelfs tijdens de Haute Couture-week, waar de focus normaal ligt op vakmanschap en luxueuze stoffen, zijn het de sieraden die de blikken vangen.
In de spotlights: natuurlijk Schiaparelli. Waar Daniel Roseberry de voorbije seizoenen het surrealisme van de oprichtster omarmde, kiest hij nu voor een esthetiek van overvloed. De armen van de modellen buigen onder een lawine van sculpturale armbanden, opgestapeld tot het uiterste. Het sieraad wordt een pantser, een verlengstuk van het lichaam.
Bij Patou klinkt eenzelfde toon. Guillaume Henry, trouw aan zijn visie van opgewekte, ongedwongen luxe, kiest resoluut voor XXL-sieraden. Zijn meerlagige parelcolliers geven al meerdere seizoenen energie aan het silhouet. Ver weg van de ingetogenheid die de bourgeois good taste liefheeft, bepleit de ontwerper een directe, gedurfde vorm van ornamentatie. Zelfs de eenvoudige pareloorbel wordt uitvergroot tot een statement. Het sieraad is geen detail meer, maar een proclamatie — van een vrouwelijkheid die niet langer kleiner wil worden gemaakt.
Het absurde als antwoord
Bij Vaquera kiest de herfst-wintercollectie 2025 voor het absurde: parels die tot aan de knieën reiken, vergrote riemen, een beha die uitvergroot werd tot een avondjurk. De sieraden zijn ontworpen door D’Heygere, bekend om het herinterpreteren van alledaagse objecten. Deze samenwerking drijft de logica van het absurde tot het uiterste: een parodie op de accessoire zelf, gestript van zijn functie en herleid tot groteske esthetiek. Bij Vaillant zijn er nauwelijks sieraden rond hals of oren, maar des te meer sjaallange riemen en oversized tassen met overdreven gespen.
Van de jaren ’80 tot vandaag
De liefde voor overdadige versiering doet denken aan de jaren 1980, waarin vrouwelijkheid in hoofdletters werd geschreven: parels, goud, lycra en schoudervullingen. Tijdens de lente-zomershow van 1991 stapelde Chanel al kettingen op tot ze op een pantser leken. Het was ook een tijd van crisis — waarin glans en glitter als uitweg dienden, als een manier om via uiterlijk vertoon aan de werkelijkheid te ontsnappen.
Vandaag lijkt XXL-sieraad dezelfde spanningen te beantwoorden: te veel onzekerheid? Dan vergroten we. Te veel eenvormigheid? Dan overdrijven we, om op te vallen.
Dat deze sieraden zo in de smaak vallen, komt ook omdat ze ruimte innemen. Door hun formaat, schittering of zelfs geluid domineren ze het visuele (en soms auditieve) landschap. Ze stellen een aanwezigheid tentoon die haaks staat op de vaak opgelegde vrouwelijke bescheidenheid. Het monumentale sieraad wordt een expressiemiddel, bijna activistisch, om de eigen identiteit kracht bij te zetten.
Daarbij komt de impact van sociale media: in het tijdperk van eindeloos scrollen valt een oversized juweel nu eenmaal meer op dan een discreet accessoire. Merken hebben dat goed begrepen. Deze spectaculaire stukken — borstplaatkettingen, sculpturale oorbellen, oversized broches — zijn ontworpen om gefotografeerd en gedeeld te worden. In een visueel oververzadigde wereld wordt het sieraad een visueel haakpunt, een visueel statement van identiteit en stijl.
In een tijd waarin mode vaak flirt met minimalisme, eisen deze sieraden hun plek op. Ze trekken de blik naar zich toe, drukken persoonlijkheid uit en zeggen ‘nee’ tegen onzichtbaarheid. Misschien vormen deze accumulaties en uitvergrotingen wel een bewuste weigering om in stilte te verdwijnen. In een tijdperk waarin discretie als deugd geldt, roepen deze juwelen luidkeels: het is niet langer de bedoeling om ons te verontschuldigen voor ons bestaan.
Artikel door Julie Boone
