Lente/Zomer 1995, Parijs. Een show die met twee uur vertraging begint. Madonna verlaat geïrriteerd de zaal — maar draagt later één van de iconische stukken in haar videoclip Take a Bow. Het is een van de meest bepalende momenten in de carrière van John Galliano. Een collectie die de pin-up verbeelding herinterpreteert met de strikte precisie van Engelse tailoring. Sexy én minutieus, speels maar nooit karikaturaal — en meteen het bewijs dat Galliano een wonderkind is. Dertig jaar later geldt de show nog altijd als een absoluut referentiepunt in de hedendaagse mode.
John Galliano debuteert officieel in 1984, na zijn afstuderen aan het prestigieuze Central Saint Martins in Londen. Zijn talent is onmiskenbaar, maar de middelen ontbreken. Door een gebrek aan financiering slaat hij zelfs een seizoen over (Herfst/Winter) vlak voor de show van 1995. Toch krijgt hij de steun van twee zwaargewichten uit de industrie: Anna Wintour en André Leon Talley, destijds steunpilaren van Vogue US. Zij geloven in zijn potentieel en zorgen ervoor dat hij in de race blijft.
Een iconische show
De collectie, gepresenteerd in de lente/zomer van 1995 in Parijs en al snel « Pin-Up » genoemd, opent in een chaotische sfeer. Twee uur vertraging, een ongeduldig publiek, Madonna die opstapt — maar de impact is zo groot dat ze later een look uit de show opnieuw draagt in Take a Bow. Een bewijs dat Galliano’s creatieve visie de kern raakte, ondanks de omstandigheden.
Midden in een overvolle zaal staat een Cadillac uit de jaren ’50. Aan boord twee mannen, aanwezig om enkel het decor van mannelijk verlangen te belichamen. Ze worden benaderd, geplaagd, omcirkeld door de modellen — een ironisch spel dat precies de blik bevraagt die Galliano uitdaagt.
Galliano grijpt de figuur van de pin-up, die sinds de jaren ’70 aan glans verloor, en blaast haar nieuw leven in. Geen letterlijke reconstructie, maar een subtiele herinterpretatie. De openlijk sensuele Amerikaanse icoon krijgt de scherpe lijnen van Britse couture. Niet langer een pin-up die zich laat bekijken, maar een vrouw die haar beeld volledig beheerst: zandloper-silhouet, nauw gedefinieerde taille, verstevigde schouders, lange soepele jurken… Mode als pure storytelling.
Sommige stukken spelen met volumes op theatraal niveau: jurken als « meringues » waarvan de tutu de eerste rijen raakt. Onder de modellen: Linda Evangelista naast Kate Moss en Naomi Campbell. Evangelista valt voor een citroengele jurk, overtuigt Galliano om haar die cadeau te doen, en schenkt hem jaren later aan het Costume Institute van het Met Museum — waarmee de jurk definitief een iconische status krijgt.
Galliano, de man die iedereen wil
De collectie bewijst dat Galliano niet enkel een verhalenverteller is, maar ook een visionair kleermaker. Achter de extravagante verbeelding schuilt technische perfectie. Zijn grijze tailleur, gedragen door Yasmeen Ghauri, met bolerojasje en hoge taille-rok, geldt vandaag als verzamelobject: de waarde loopt boven de 6000 euro.
Dat vakmanschap overtuigt LVMH, die hem aanstelt als artistiek directeur bij Givenchy — de eerste Britse ontwerper ooit aan het hoofd van een Frans modehuis. Nog geen jaar later verhuist hij naar Dior, waar hij meer dan tien jaar zijn flamboyante stempel drukt.
De « Pin-Up »-show van 1995 is méér dan een archiefbeeld. Het is een kantelpunt. Het moment waarop Galliano van beloftevol talent naar bevestigd genie groeit. Waar extravagantie en strengheid, fantasie en snit, met elkaar verzoend worden. Dertig jaar later blijft de evocatieve kracht van deze show onaangetast. Galliano legde er de fundamenten voor een vrouwelijkheid die beweeglijk, dramatisch en vrij is. Geen eenvoudige show, maar een levend manifest.
Artikel door Julie Boone.
