De zomer vervaagt langzaam, maar onze favoriete stukken verdwijnen niet zomaar achterin de kast. Dankzij layering — afgeleid van het Engelse woord voor lagen — verlengen we de mooie dagen. Een ontleding van een praktijk die balanceert tussen het erfgoed van de jaren 2000 en het grillige weer van nu.
Layering: tussen noodzaak en sociale constructie
Lang voordat het een begrip in de mode werd, was layering bovenal een noodzaak: om de winter te overleven, kleedde men zich in lagen. Nog vóór de komst van technische stoffen en thermoregulerende materialen was het stapelen van kleding hét middel om lichaamswarmte vast te houden. Laag na laag — niet alleen bescherming tegen de kou, maar ook al snel een teken van status.
Doorheen de geschiedenis, vooral in bevoorrechte kringen, kregen die opeenvolgende lagen een minder praktische en meer symbolische betekenis. Bij vrouwen was het aankleedritueel een ware mise-en-scène. Ondergoed gold al als volwaardige kleding. Daarboven kwamen het korset en de jurk, soms bekroond met een overjurk. Het proces was verre van banaal: het gebeurde nooit alleen. Men had hulp nodig om al die lagen aan te trekken, wat niet alleen een sociale status verraadt, maar ook een zekere afhankelijkheid.
En natuurlijk: een ingesnoerd lijf beperkt de bewegingen, dwingt een houding af en bemoeilijkt de ademhaling. Layering fungeerde toen als controlemiddel, een drager van opgelegde normen voor het vrouwelijk lichaam. Ver weg van de vrijheid die we vandaag aan layering koppelen, gold het toen als een strikt codesysteem dat machtsverhoudingen blootlegde.
De zomer verlengen, laag na laag
De mentaliteit is sindsdien veranderd. Tegenwoordig draait layering vooral om plezier en creativiteit. Het biedt de mogelijkheid om onze zomerfavorieten zo lang mogelijk te dragen. In aanloop naar de herfst verschijnt onze geliefde slipdress, eerst solo gedragen, nu over een jeans en onder een zachte trui. Breekt de zon even door, dan gaat er gewoon een laag uit. Welke? Dat bepaal jij.
Nog een zomerse herinterpretatie: de pareo, dat luchtige accessoire dat nog ruikt naar zonnecrème. In plaats van hem op te bergen tot de volgende vakantie, knoop je hem rond de heupen, als rok of overrok. Het resultaat: een asymmetrisch silhouet, vloeiend maar toch gestructureerd. Content creator Pauline Leroy heeft er recentelijk zelfs haar handtekening van gemaakt, spelend met contrasten en volumes zonder de lijn te verzwaren.
Een erfenis rechtstreeks uit de jaren 2000
Layering oproepen zonder de jaren 2000 te vermelden is onmogelijk. Een iconisch decennium waarin kleding stapelen bijna vanzelfsprekend was. Op de rode loper paradeerden Disney-iconen als Ashley Tisdale — onvergetelijk als Sharpay Evans in High School Musical — in low-rise jeans, paillettenrokjes, watervalkraagjes, glinsterende accessoires en oogverblindende ballerina’s. Hoe meer, hoe beter. Hoewel trends cyclisch zijn, heeft die overladen esthetiek sindsdien een evolutie doorgemaakt.
Vandaag ontvouwt layering zich in twee duidelijke benaderingen. Enerzijds zij die harmonie nastreven: een coherent silhouet opgebouwd uit tijdloze stukken in neutrale tinten, waar de risico’s beperkt blijven. Anderzijds de liefhebbers van contrast, duidelijk schatplichtig aan Y2K, die materialen en kleuren mixen zonder angst voor frictie.
Welke weg je ook kiest, alles begint bij een solide basis: een zorgvuldig geselecteerd key piece — een gestructureerde blazer, een vloeiende broek, een asymmetrische jurk — die fungeert als ankerpunt. Daarna is het een kwestie van kiezen: een monochroom, geraffineerd geheel, of een orchestratie van kleuren en texturen die een gecontroleerde explosie vormt.
Layering is veel meer dan een tussenseizoenstruc. Ooit gebruikt om zich te beschermen tegen de kou of om status uit te dragen, wordt het vandaag ingezet als narratief instrument, zelfs als emancipatie. Lagen stapelen betekent ook een verhaal vertellen: van een hergebruikt stuk, een gerecyclede stof, een zomersouvenir dat onder een winterjas wordt geschoven. Het is spelen met volumes, codes doorbreken, het lineaire van een vast silhouet weigeren.
Hedendaagse layering beperkt zich dus niet tot warmte. Het weerspiegelt ons huidige verband met kleding: gelaagd, beweeglijk, en ja — ook een tikje politiek.
Artikel door Julie Boone.
