In Londen is mode nooit louter een kwestie van trends. Ook dit seizoen dienden de catwalks als podia om verhalen te vertellen. Vijf singulariteiten om te onthullen.
Conner Ives: waar popcultuur upcycling ontmoet
Bekend geworden toen hij Adwoa Aboah voor het Met Gala kleedde terwijl hij nog student was, baant Conner Ives zich gestaag een weg in de modewereld. De Amerikaanse ontwerper, gevestigd in Londen, presenteerde deze keer de collectie ‘On Pop’ met het motto: ‘Pop music will never be low brow’.
Een kleurrijke ode aan de popcultuur en haar iconen uit de jaren 80. Op de catwalk: felle tinten — appelgroen, fuchsia, neonoranje — gecombineerd met shape-wear panty’s, oversized zonnebrillen, franjes die doen denken aan pareo’s of jurken met een vissenschub-effect. Trouw aan zijn eco-verantwoord engagement blijft Ives upcycling als leidraad nemen.
De finale bracht zijn modellen samen, onder wie Iris Law en Osman Ahmed, rond de ontwerper zelf, gehuld in een Lady Gaga-t-shirt. Niemand minder dan de koningin van de pop.
Ashley Williams: de provincial chic
Bij Ashley Williams werd de toon gezet in de eerste zin van de show-notes: ‘What if hometown provincials deserve fashion too?’. De ontwerpster neemt ons mee in een collectieve herinnering: een jeugd doorgebracht buiten de grootstad.
De collectie grijpt terug naar de garderobe van grootmoeders: bloemige blouses, orthopedische schoenen getransformeerd tot hybride ugly heels, nachtjaponnen met ruches. Alles lijkt te stammen uit een herkenbaar verleden, heruitgevonden door een maximalistische en kitscherige lens.
Accessoires speels verdraaid: wc-papierrollen als XXL-armbanden, schoenriemen als ceintures, volumineuze grijze pruiken en pleisters op de knieën om het beeld te vervolmaken. Daarbovenop een kinderlijke gelaagdheid: een kat in een mand gedrukt op een body, mini-lijstjes in zakken geschoven en megalomane slogans als I Love Me. Een samenwerking met sieradenlabel Yvmin zou dit uitbundig kitsch-DNA zomaar kunnen verlengen.
Ashish: dans, glitter en protest
Ashish heeft zijn activistische tong nooit verborgen. Tijdens de vorige, alternatieve (en niet-officiële) London Fashion Week transformeerde hij een maandagochtend in een politiek performance. Dit seizoen vond zijn statement plaats binnen een meer officieel kader.
Op een vierkante catwalk gaven dansers in plaats van modellen de kleding gestalte: beweging boven de klassieke catwalk-walk. Een herinnering dat kleding geen beperking is, maar een verlengstuk van het lichaam.
De collectie blijft trouw aan het huis: levendige kleuren, een overvloed aan pailletten, sequins, ruches, en T-shirts met vileine slogans als ‘Wow, what a shit show’ of ‘Not in the mood’. Een explosie van vreugde met een ondertoon van protest: mode als spektakel én tribune.
Simone Rocha: tussen onschuld en metamorfose
Bij Simone Rocha balanceerde de show tussen adolescentie en volwassenheid. Geïnspireerd door de society-rally’s — bals waar jonge debutantes hun entree maken in de wereld — creëerde de ontwerpster een heldin vol onhandigheid. Afzakkende schouderbandjes, een kussen krampachtig tegen het lichaam, bloemen gevangen in textiel of direct geprint op de stof.
Silhouetten kregen eerst volume via de heupen, met zichtbaar doorzichtige crinolines, om vervolgens breed uit te waaieren naar de schouders. Een migratie die symbool staat voor evolutie, voor zelfbevestiging. De palet mengt klassiek zwart, rood en roze met accenten van groen — een knipoog naar bloei. Accessoires: kronen, sequin-handschoenen, discrete strikken en kostbare schoenen completeerden dit sprookjesachtige tableau.
Dilara Findikoglu: nieuwe wapenrusting
Afgestudeerd aan Central Saint Martins onthulde Dilara Findikoglu ‘Cage of Innocence’. Een serie hybride portretten op het kruispunt van tijd en gender, die toont dat vrouwen — ondanks fysieke, mentale en sociale ketens — altijd de kracht hebben gevonden om te vechten.
Het korset, symbool van onderdrukking, verschijnt nadrukkelijk, maar wordt gecontrasteerd door metalen accessoires die doen denken aan maliënkolders. Geen onderwerping, maar strijdvaardige paraatheid.
De collectie, balancerend tussen gotiek en victoriaans, slaat echter een commerciëler pad in: het eeuwige zwart maakt plaats voor rood, wit en beige. De esthetiek blijft radicaal, maar wordt toegankelijker, zonder haar symbolische kracht te verliezen.
Artikel door Julie Boone.
