Lang verguisd, maar nu met flair terug op de catwalks: de ultralage taille is terug van weggeweest. In de voorhoede staat Sean McGirr bij Alexander McQueen, die het mythische « bumster » nieuw leven inblaast. Ontleding van een comeback die perfect getimed is voor het Britse modehuis.
Een McQueen-erfenis opnieuw in het spel
Twee jaar na zijn benoeming bij McQueen blijft Sean McGirr het maison-patrimonium herinterpreteren. Voor de lente-zomer 2026 haalt hij een iconisch silhouet uit de archieven: de « bumster », de ultralage broek die Alexander McQueen zelf in 1993 ontwierp.
In die tijd wilde de andere enfant terrible van de mode de menselijke proporties hertekenen: de ontsprong van de billen tonen, het bovenlichaam verlengen, kortom, normen oprekken. Een radicale, lichaamseigen creatie, inmiddels cultstatus verworven. Zijn opvolgster Sarah Burton herintroduceerde het al in 2023, voor ze vertrok naar Givenchy. Vandaag roept McGirr het opnieuw op.
Die keuze is allesbehalve toevallig, temeer omdat Kering – eigenaar van het merk – momenteel in zwaar vaarwater zit: dalende resultaten, strategische heroriëntaties, wisselingen op artistiek niveau. In dit kader lijkt deze trip naar McQueen’s archieven een strategisch repositioneringsspel: graven in het verleden om de toekomst te verzekeren.
Maar volstaat dat terugkeren tot de kern om van Sean McGirr een waardige erfgenaam van de McQueen-legende te maken?
Een vrouwelijk silhouet vol ongehinderde sensualiteit
In tegenstelling tot voorgaande seizoenen presenteert Sean McGirr voor lente-zomer 2026 een exclusief vrouwenarsenaal. En de « bumster » vormt de rode draad. Verschillende varianten verschijnen: een pantalon in tenue-stijl, een lage taille rok of een utilitaire short — elk als bouwsteen van een hybride garderobe, balancerend tussen klassiek tailoring en een grunge-gemoed.
Hier wordt sensualiteit niet langer uitgedrukt via een model-silhouet in de sfeer van Kate Moss of Alexa Chung uit de vroege jaren 2000. De onderrug wordt weliswaar volop in de kijker gezet, maar rondingen worden volmondig omarmd. McGirr wil geen vormen uitwissen, maar ermee werken — denk aan rokken die laag op de heupen rusten, versterkt door zijzakken die de contour van het bekken hertekenen.
Die zakken zijn niet louter decoratief: ze getuigen van een ambitie om sexy allure te verenigen met functionaliteit. Alsof te zeggen dat het lichaam getoond kan worden zonder kwetsbaar te zijn, en dat een kledingstuk niet uitsluitend een instrument van verleiding hoeft te zijn.
Het geheel ademt een indie-sleaze sfeer waarin Y2K-codes met ironie herwerkt worden: druipend zwarte eyeliner, officierjasje direct op de huid gedragen, een haast nonchalante, licht provocerende attitude. Een vrije vrouwelijkheid, spottend met conventies.
De ultra-sexy houding… maar toch geslachtsgebonden
Een van de sterkste visuele accenten op de catwalk: de string, bewust hoog gedragen en zichtbaar boven de lage taille van de broek. Een directe provocatie, verheven tot couture-versie. Nog een knipoog naar Y2K’s hyperseksualisering: minirokken amper breder dan een riem, in de geest van degenen die de afgelopen seizoenen bij Diesel populair werden.
Maar dit narratief is enkel gericht op vrouwelijke lichamen. Geen enkele mannensilhouet verstoort de perceptie. Juist daar verliest de actie kracht. Terwijl McGirr symbolen van lichamelijke vrijheid aanspreekt, blijft hij gevangen in een genderlectuur van wat sexy “mag” zijn. Vrouwenlichamen blijven het enige medium van provocatie.
Ter vergelijking: Anthony Vaccarello bij Saint Laurent gaat verder in de ondervraging van normen — wanneer hij mannen in cuissardes over de catwalk stuurt, draait hij genderschema’s subversief om. Waar McGirr verleidt, desoriënteert Vaccarello.
Met deze terugkeer van de bumster levert Sean McGirr een collectie die alle juiste vakjes aanvinkt: eer voor het archief, aansluiting op actuele trends, en een beheerde uitvoering. Visueel overtuigend, maar toch schrijnend gebrek aan durf. Door alles te centreren rond het vrouwelijke lichaam — vaag bevestigd, duidelijk gesexualiseerd — speelt McGirr oude provocaties opnieuw, zonder echt een nieuw statement te maken.
Artikel door Julie Boone.
