Lang verbannen naar keukens, ateliers en achterkamers, vinden de schort en de blouse opnieuw hun weg naar de catwalk. Losgemaakt van hun beschermende functie, stijgen deze alledaagse kledingstukken uit tot politieke statements. Van Miu Miu tot Ashley Williams brengt de mode een eerbetoon aan wie ze ooit uit noodzaak droeg, niet uit ijdelheid, en geeft ze hun plaats terug in een tijd waarin handwerk in de schaduw is geraakt.
Van thuis tot catwalk: de comeback van het utilitaire kledingstuk
Bij Miu Miu opent de lente-zomercollectie 2026 met actrice Sandra Hüller: een subtiel uit balans gebrachte verschijning met een zelfverzekerde tred. Over een gelaagde outfit — een overhemd, een trui en een oversized jas — hangt een blauw schort met zijzakken, laatste bastion van een utilitaire garderobe, als een verre echo van zeemansuniformen.
Traditioneel geassocieerd met beroepen in gastronomie en ambacht — van koks tot keramisten, van schoenmakers tot obers — wordt het schort hier getransformeerd, bijna geheiligd. Het Italiaanse huis herinterpreteert zelfs het metalen slagersschort, symbool van bescherming en kracht, en tooit het met kleurrijke borduursels die de huid eronder laten doorschemeren.
Maar de verwijzing reikt verder dan het beroepsleven. Ook in het huishouden belichaamden schort en blouse lang het ritme van het dagelijkse leven: de gebloemde oma-blouse, de kanten dienstmeid, de huisvrouw in haar binnendecor-jurk. Bij Miu Miu worden deze archetypen op hun kop gezet. Het schort beschermt niet langer tegen vlekken — het wordt direct op de huid gedragen, als een manifest van zelfbewustzijn.
Miuccia Prada, trouw aan haar liefde voor paradoxen, verheerlijkt de huisvrouw niet — tot ongenoegen van de Mob Wife-trend. Integendeel: ze haalt deze kledingstukken uit hun huiselijke context en laat ze het podium betreden. Deze conceptuele, bijna politieke geste eert de vrouwen die ze uit noodzaak droegen, en herdefinieert tegelijk vrouwelijke assertie. De gekleurde Formica-tafels die dienstdoen als zitplaatsen versterken het parallel tussen arbeidersinterieur en catwalk-esthetiek.
De zware, soms onflatteuze silhouetten roepen een gestileerde arbeidersstrijd op en weerspiegelen de politieke gevoeligheid van de ontwerpster, ooit actief binnen het communistische milieu.
Een trend die verder reikt dan Miu Miu
De terugkeer van het schort en de blouse beperkt zich niet tot Miuccia Prada’s universum. Al vóór de Parijse modeweek haalden andere merken deze utilitaire stukken terug naar de voorgrond. In Londen geeft Ashley Williams er een pop– en girly-tint aan, gecombineerd met elementen uit de garderobe van oudere vrouwen, zoals orthopedische schoenen.
De mode had het schort overigens al eerder omarmd: Maison Margiela presenteerde in 1997 een leren versie rond de taille geknoopt; Vetements transformeerde het in 2016 tot ironisch uniform naast de iconische Titanic-sweater; R13 (Lente 2018) en Dolce & Gabbana (Herfst-Winter 2020) volgden met hun eigen variaties — elk bevestigend dat voortdurende fascinatie voor utilitaire kleding in nieuwe contexten.
Op sociale media blijft de trend nog subtiel, maar ze wint terrein. Ze leeft vooral bij ontwerpsters en ambachtsvrouwen die hun schort aanhouden op foto’s — niet meer als bescherming, maar als teken van identiteit. Denk aan chef Alice Moireau of Candice Margaux Hauss, oprichtster van Studio Haust, die één van haar tafellakens tot schort omdoopt: een eenvoudig maar symbolisch krachtig gebaar dat bijblijft.
Door deze stukken los te weken uit hun oorspronkelijke omgeving vieren ontwerpers de stille kracht van het alledaagse. Ze schenken de glanzende blouse en het schort in al hun vormen een nieuwe vrijheid: die van het vertellen van verhalen, van bescherming én van eerbetoon aan wie ze vóór ons droeg. Of het nu uit noodzaak, uit respect of uit puur esthetisch verlangen wordt aangetrokken — het schort heeft duidelijk het laatste woord nog niet gesproken.
Artikel door Julie Boone.
